Indruk van een generale repetitie

Voorjaarsconcert 2019 – ‘De Generale’. 

Een recensie schrijven over een Apolloconcert heb ik altijd graag gedaan. Je let op de sfeer, de repertoirekeuze, de solisten, de presentatie en natuurlijk de mannen van Apollo zelf. Die uiteindelijke recensie is niets meer en niets minder dan een simpele optelsom van al deze factoren. Factoren die stuk voor stuk belangrijk zijn om tot een mooi en gedenkwaardig concert te komen. Ik vond het dan ook bijzonder jammer dat ik dit jaar op 10 mei niet bij het voorjaarsconcert aanwezig kon zijn. Maar … dacht ik, er is nog altijd zoiets als een generale repetitie. Misschien wel aardig om daar eens een kijkje te nemen. En er misschien wel een stukje over te schrijven.

9 mei. Het podium is al opgebouwd. Door mensen van Apollo zelf. En, zo vertelde een van de zangers me bij het binnengaan van de zaal, op de ochtend ná het concert is dat podium om tien uur al weer afgebroken en op transport gezet. Dat kost wel een paar appeltaarten, maar toch…

En daar staan ze dan: zo’n zestig leden van het Soester Mannenkoor Apollo. Nu eens niet in het bekende donkerblauwe kostuum, wit hemd en rode strik. Nee, dat komt morgenavond wel; nu op de generale is het vrijetijdskleding: jeans en poloshirts. Er heerst een ongedwongen sfeer en er wordt veel gelachen. Klokslag acht uur klinkt het startsein. Dirigent Hans Rutten en pianist Marius van der Kuijl brengen het stemgeluid op de juiste hoogte en warmte. Rutten laat de mannen toonladders zingen en wijst ondertussen op zijn buik, zijn middenrif, maakt zijn ademhaling zichtbaar. Pas nu valt de rol van de dirigent me goed op. Bij het uiteindelijke concert zie je eigenlijk alleen zijn rug. Nu let ik op elke beweging. Hij laat Apollo halverwege een lied stoppen. Geeft instructies en stemt zaken op elkaar af. Opnieuw. Bij het krachtige ‘The impossible dream’ uit ‘De Man van La Mancha’ lijkt hij nog meer uit de mannen te willen halen dan dat ze op dat moment al laten horen. Apollo krijgt applaus van de dames van Vrouwenvocaal Switches uit Gouda, het gastoptreden bij dit concert. Tijdens de repetitie van hun nummer ‘Youkali’ wordt er nog heel wat gewijzigd en bijgeschaafd. Interessant om te zien hoe zo, beetje bij beetje, de definitieve uitvoering voor het concert van morgenavond ontstaat.

Nog een aardige tip van de dirigent: ‘Jullie moeten zó zingen alsof er nóg een couplet volgt; zó dat het publiek het jammer vindt dat het nummer afgelopen is’.  Ook wordt er niets aan het toeval overgelaten: er wordt zelfs van achter uit de lege zaal gekeken hoe het ‘plaatje’ er uitziet.

Er wordt even gepauzeerd. Pianist Marius van der Kuijl repeteert intussen zijn solo ‘Crazy little thing called love’ van Queen. Na de koffie wordt een jarig lid door zijn collega’s toegezongen. ‘Lang zal hij leven’ – maar dan uiteraard in de bekende sonore Apollo-klanken. Het repeteren gaat verder.

En zo wordt het concert beetje bij beetje geboetseerd: De ‘Drinking song’ is nog niet helemaal goed. Nog maar eens opnieuw vanaf hier. ‘One hand, one heart’ uit ‘West Side Story’ kan nog iets zachter, ‘Stay with me till the morning’ van Mozart mag iets losser.

Bijzonder interessant om deze generale eens van dichtbij mee te maken. Twee zaken zijn me nu meer dan eens duidelijk. Een: de rol van de dirigent is groter en belangrijker dan ik me ooit gerealiseerd heb, en twee:  dat het uiteindelijke resultaat van een geslaagd Apollo-concert voor een groot gedeelte bepaald wordt door het plezier dat de mannen met elkaar hebben. Plezier gebaseerd op vriendschap. En dat is niet voor niets het thema van het voorjaarsconcert van dit jaar!

Ad van Veen

Foto's